Hatırlıyor musun?
İlk tanıştığımızda,
Sana bir deniz gibisin demiştim de,
Sen bana gülmüştün.
Seni tanımlamıştım ya!
Tenin demiştim, aynı deniz gibi
Soğuk, ürkütücü…
Gözlerin, okyanus yeşili,
Saçların, kumsal sarılığı,
Durgunluğun aynı deniz durgunluğu.
Ama durgun denizim fırtınası şiddetli olur,
Ben, fırtınalara dayanamam,
Hep denizlerden korkarım demiştim,
Sen yine gülmüştün ya…
O an, neye güldüğünü anlamamıştım,
Ama şimdi anladım.
Ben, gökyüzünden denize düşen
Milyonlarca yağmur damlasından bir tanesiyim,
Sen ise koskocaman denizsin.
Ben sana düştüm.
Belki okyanus kokuna,
Belki de yosun tenine kapıldım.
Sana düştüm ve koskocaman denizinde kayboldum
Oysa sen, bir su birikintisi
Ya da kaynakları kurumuş bir dere olsaydın,
Seninle bütünleşseydik
Belki denizleri oluşturur,
Okyanuslara ulaşırdık.
Ben sende kayboldum
Yok oldum.
Özlem Şahin
